Przejdź do zawartości

Dystonia torsyjna typu 1

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dystonia torsyjna typu 1 (dystonia mięśniowa deformacyjna, dystonia Oppenheima, ang. early onset torsion dystonia, EOTD, Oppenheim's dystonia, primary torsion dystonia, idiopathic torsion dystonia) – rzadka, uwarunkowana genetycznie choroba układu pozapiramidowego, charakteryzująca się niezależnymi od woli, powtarzającymi się skurczami mięśni (ruchami dystonicznymi), początkowo dotyczącymi jednej kończyny, górnej albo dolnej, z czasem obejmującymi pozostałe kończyny i tułów. Dystonia typu 1 spowodowana jest mutacjami genu DYT1 (TOR1A) i stanowi od 50 do 90% przypadków dystonii torsyjnej o wczesnym początku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Strona tytułowa pracy Flataua i Sterlinga z 1911 roku

Pierwszy opis choroby przypisuje się niemieckiemu neurologowi Marcusowi Walterowi Schwalbemu, który doniesienie o przypadku tego schorzenia przedstawił w dysertacji z 1908 roku[1]. Być może pacjent opisany w 1898[2] przez hiszpańskiego neurologa Lluisa Barraquera-Roviraltę cierpiał na dystonię, został jednak zdiagnozowany jako chory z atetozą[3][4]. W 1911 roku przypadki choroby opisali Hermann Oppenheim i Theodor Ziehen[5][6]; w tym samym roku teorię o etiologii schorzenia, odzwierciedloną przez wprowadzoną przez Oppenheima nazwę dystonia musculorum deformans, skrytykowali polscy neurolodzy Edward Flatau i Władysław Sterling:

"Na określenie podane przez Oppenheim'a (Dysbasia lordotica progressiva oraz Dystonia musculorum deformans) nie możemy zgodzić się z tego względu, że w niektórych np. w naszych dwóch przypadkach cierpienie rozwinięte było równie silnie w górnych jak i w dolnych kończynach a zaburzenia chodu nie stanowiły bynajmniej najbardziej charakterystycznej cechy chorobowej. Również hypotonji nie mogliśmy stwierdzić u chorych naszych, zaś sądzimy, że w określeniu deformans tkwi pewien element stałości, o czem wobec wybitnie ruchomego kurczu (spasmus mobilis) nie może być mowy".

Określenie dystonii przyjęło się jednak i weszło na stałe do medycyny. Ponadto, Flatau i Sterling jako pierwsi zwrócili uwagę na możliwość genetycznego uwarunkowania choroby[7][8]. Historyczne, zarzucone nazwy dystonii torsyjnej to zespół Ziehena-Oppenheima i zespół Flataua-Sterlinga[9][10].

Epidemiologia

[edytuj | edytuj kod]

Badania epidemiologiczne w USA wskazują na częstość choroby w populacji rzędu 1:30 000[11]. W Europie jest ona znacznie niższa, i szacowana na 1:330 000 do 1:200 000, chociaż nie ma w piśmiennictwie dokładnych danych na ten temat. Szczególnie częsta jest w populacji Żydów aszkenazyjskich, u których efekt założyciela odpowiada za 5-10 razy częstsze występowanie choroby[12]. Badania genetyczno-epidemiologiczne pozwoliły na wysuniecie hipotezy, że do mutacji w genie DYT1 doszło około 350 lat temu na obszarze dzisiejszej Litwy lub Białorusi[13]. Częstość heterozygot względem mutacji delGAG wśród Aszkenazyjczyków wynosi 1:2 000-1:6 000.

 Osobny artykuł: Choroby genetyczne w populacji Żydów aszkenazyjskich.

Etiologia

[edytuj | edytuj kod]
Schemat przedstawiający locus 9q34, zaznaczono gen TOR1A i inne geny zlokalizowane w pobliżu. Strzałki wskazują kierunek transkrypcji

Większość przypadków spowodowana jest autosomalnie dominująco dziedziczoną mutacją o typie delecji 3 pz (GAG) w 5. eksonie genu DYT1 (TOR1A) w locus 9q34[14]. Penetracja zmutowanego genu wynosi 30-40%[15]. Gen DYT1 koduje białko torsynę A, należące najprawdopodobniej do białek chaperonowych związanych z retikulum endoplazmatycznym i błoną jądra komórkowego[16]. Torsyna A może współdziałać z transporterem dopaminy i brać udział w jej wewnątrzkomórkowej dystrybucji, ale dokładna funkcja białka pozostaje nieznana. Badanie PET ze znakowanym radioizotopem rakloprydem wykazało u dziewięciu bezobjawowych nosicieli mutacji DYT1 znacząco obniżony poziom receptora D2 w prążkowiu: jądrze ogoniastym i wewnętrznej części skorupy. Wyniki te potwierdzają udział nieprawidłowej transmisji dopaminergicznej w patogenezie schorzenia[17].

Objawy i przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Obraz kliniczny choroby jest zróżnicowany. Składają się nań niezależne od woli, powtarzające się skurcze mięśni (ruchy dystoniczne), początkowo dotyczące jednej kończyny, górnej albo dolnej, z czasem obejmujące pozostałe kończyny i tułów. Często początkowe objawy widoczne są jedynie podczas wykonywania pewnych czynności, np. chodzenia (inwersja albo ewersja stopy, nieprawidłowe zgięcie w stawie kolanowym lub biodrowym) czy pisania (kurcz pisarski). Skurczom mięśniowym typowo nie towarzyszy ból, wyjątek stanowi torticollis, rzadki u pacjentów z dystonią torsyjną. Choroba ujawnia się zazwyczaj w późnym dzieciństwie, średnio w wieku 12,5 lat u pacjentów ze stwierdzoną mutacją DYT1[18]. Dystonia uogólniona rozwija się u około 30% pacjentów w ciągu 5 lat[19]. Pacjenci są zawsze pełnosprawni intelektualnie i nie mają innych, poza dystonią, objawów neurologicznych. Wcześniejszy początek choroby i początkowe zajęcie kończyny dolnej są czynnikami niekorzystnymi rokowniczo: prawdopodobieństwo uogólnienia się dystonii jest większe[20][21]. Pacjenci z początkiem choroby w dorosłości mają zazwyczaj pierwotną lokalizację objawów krtaniową, szyjną lub czaszkową.

U pacjentów z mutacjami DYT1 (objawowymi i bezobjawowymi) stwierdzono częstsze występowanie głębokiej depresji[22].

Rozpoznanie

[edytuj | edytuj kod]

Kryteria rozpoznania dystonii torsyjnej są następujące[23]:

Definitywna dystonia
  • charakterystyczne nadmierne wygięcie kończyn, nieprawidłowe ruchy lub przymusowe ułożenie ciała obecne są cały czas.
Prawdopodobna dystonia
  • ułożenie ciała lub ruchy sugerujące rozpoznanie dystonii, ale niewystarczająco częste lub stałe, aby postawić rozpoznanie dystonii definitywnej.
Możliwa dystonia
  • skurcze mięśni mające charakter dystoniczny, ale niedostatecznie wyrażone, aby postawić rozpoznanie prawdopodobnej dystonii.

Różnicowanie

[edytuj | edytuj kod]

W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić inne postacie dystonii pierwotnej oraz schorzenia, w których obrazie klinicznym może pojawić się dystonia: zespoły dystonia-plus, dystonie heredodegeneracyjne, wtórne ("objawowe") dystonie, inne schorzenia przypominające dystonię i parkinsonizm o wczesnym początku.

 Osobny artykuł: Dystonia.
Dystonie pierwotne
  • DYT2 (OMIM%224500) – fenotyp przypomina DYT1 w części rodzin, niejasne jest, czy dziedziczenie ma charakter autosomalny recesywny czy też autosomalny dominujący z niepełną penetracją genu[24]
  • DYT4 (OMIM%128101) – fenotyp jest odmienny niż w DYT1, z lokalizacją krtaniową objawów i licznymi innymi objawami dystonicznymi[25][26]
  • DYT6 (OMIM%602629) – dziedziczenie AD; średni wiek ujawnienia się choroby to 18,6 lat (przedział 5–38), pierwotna lokalizacja zazwyczaj jest czaszkowo-szyjna. Ta postać dystonii torsyjnej rzadko ulega uogólnieniu[27]
  • DYT7 (OMIM%602124)
  • DYT13 (OMIM%607671)
Zespoły dystonia-plus
  • DYT5 (dystonia wrażliwa na dopaminę, choroba Segawy, OMIM#128230)
  • DYT11 (dystonia miokloniczna, OMIM#159900)
  • DYT12 (dystonia-parkinsonizm o nagłym początku, OMIM#128235)
Dystonie heredodegeneracyjne
Dystonie wtórne
Inne choroby podobne do dystonii
  • dystonia psychogenna (pseudodystonia)
  • DYT8 (OMIM#118800)
  • DYT9 (napadowa choreoatetoza z epizodami ataksji i spastyczności, OMIM%601042)
  • DYT10 (OMIM%128200)

Parkinsonizm o wczesnym początku (OMIM#600116) – związany z mutacjami genu kodującego parkinę[28]. Początek choroby przed 40. rokiem życia, w obrazie klinicznym często występują ruchy dystoniczne, zwłaszcza kończyn dolnych, stąd wskazane jest różnicowanie z DYT1[29].

Leczenie

[edytuj | edytuj kod]

Leczenie jest objawowe; możliwości terapeutyczne obejmują zastosowanie toksyny botulinowej, leków antycholinergicznych (takich jak triheksyfenidyl), stymulację głęboką mózgu (wewnętrznej części gałki bladej) lub dokanałowe podawanie baklofenu w ciężkich przypadkach.

Farmakoterapia

[edytuj | edytuj kod]

Ogólnie rzecz biorąc, farmakoterapia u pacjentów z DYT1 nie jest efektywna. Leki antycholinergiczne, zwłaszcza w dużych dawkach (np. triheksyfenidyl 30–60 mg/dzień) to jedyna grupa leków, dla której przeprowadzono kontrolowane badania kliniczne[30]. Dawki tych leków powinny być zwiększane bardzo powoli, aby uniknąć działań niepożądanych: deficytów poznawczych lub pamięci. Dzieci generalnie tolerują znacznie większe dawki leków niż dorośli, u których działania niepożądane ograniczają wielkość maksymalnej dawki[23]. Inne leki, które mogą być mniej lub bardziej efektywne to baklofen, benzodiazepiny, takie jak diazepam czy klorazepan dipotasowy, pimozyd i tetrabenazyna. W ciężkich przypadkach segmentalnej lub uogólnionej dystonii, zwłaszcza dolnej połowy ciała i tułowia, można rozważyć ciągły wlew baklofenu do przestrzeni podpajęczynówkowej[31].

Toksyna botulinowa

[edytuj | edytuj kod]

Niezależnie od podłoża genetycznego, miejscowe iniekcje toksyny botulinowej bezpośrednio do zajętych mięśni są teraz metodą pierwszego rzutu leczenia ogniskowych dystonii[32]. Iniekcje, przeprowadzane przez wyszkolonego terapeutę zaburzeń ruchu, mogą być też efektywne w leczeniu zajęcia wybranych grup mięśni u pacjentów z dystonią torsyjną o wczesnym początku, np. mięśni szyi w kurczu szyi, mięśni twarzy w kurczu powiek i mięśni dłoni/ręki w przypadku kurczu pisarskiego. Jeśli terapia okazała się skuteczna, to powinna być powtarzana w regularnych odstępach czasu (zazwyczaj 3-6 miesięcy)[23].

Leczenie neurochirurgiczne

[edytuj | edytuj kod]

Doświadczenie w leczeniu neurochirurgicznym dystonii jest jak na razie niewielkie, jednak pierwsze rezultaty stymulacji gałki bladej i pallidotomii u pacjentów z dystonią torsyjną są oceniane jako obiecujące[33][34].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Schwalbe MW: Eine eigentümliche tonische Krampfform mit hysterischen Symptomen. Berlin: 1908.
  2. ↑ Barraquer Roviralta L. Contribucio´n al estudio de la atetosis. „Gac Med Catalana”. 20, s. 385–391, 1897. 
  3. ↑ Barraquer-Bordas L, Giménez-Roldán S. Idiopathic torsion dystonia as described by Barraquer-Roviralta. „Adv Neurol”. 50, s. 665-6, 1988. PMID: 3041765. 
  4. ↑ Pearce JM. Lluis Barraquer i Roviralta and the origins of torsion dystonia. „J Neurol Neurosurg Psychiatry”. 75. 4, s. 582, 2004. PMID: 15026501. 
  5. ↑ Ziehen GT. Ein Fall von tonischer Torsionsneurose. Demonstrationen im Psychiatrischen Verein zu Berlin. „Neurologisches Zentralblatt”. 30, s. 109-110, 1911. 
  6. ↑ Oppenheim H. Über eine eigenartige Krampfkrankheit des kindlichen und jugendlichen Alters (Dysbasia lordotica progressiva, Dystonia musculorum deformans). „Neurologisches Zentralblatt”. 30, s. 1090-1107, 1911. 
  7. ↑ E. Flatau, W. Sterling: Progressiver Torsionspasms bei Kindern. Zeitschrift für die Gesamte Neurologie und Psychiatrie, Berlin, 1911, 7: 586-612.
  8. ↑ Postępujący torsyjny kurcz u dzieci / E. Flatau, W. Sterling ; z oddziału dla chorych nerwowych d-ra E. Flatau w Szpitalu [Żydowskim] na Czystem. 1911
  9. ↑ Ziehen-Oppenheim syndrome w bazie Who Named It (ang.)
  10. ↑ Flatau-Sterling syndrome w bazie Who Named It (ang.)
  11. ↑ Nutt JG, Muenter MD, Aronson A, Kurland LT, Melton LJ. Epidemiology of focal and generalized dystonia in Rochester, Minnesota. „Mov Disord”. 3. 3, s. 188-94, 1989. DOI: 10.1002/mds.870030302. PMID: 3264051. 
  12. ↑ Zeman W, Dyken P. Dystonia musculorum deformans. Clinical, genetic and pathoanatomical studies. „Psychiatr Neurol Neurochir”. 70. 2, s. 77-121, 1967. PMID: 6050693. 
  13. ↑ Risch N, de Leon D, Ozelius L, Kramer P, Almasy L, Singer B, Fahn S, Breakefield X, Bressman S. Genetic analysis of idiopathic torsion dystonia in Ashkenazi Jews and their recent descent from a small founder population. „Nat Genet”. 9. 2, s. 152-9, 1995. DOI: 10.1038/ng0295-152. PMID: 7719342. 
  14. ↑ Ozelius LJ, Hewett J, Kramer P, Bressman SB, Shalish C, de Leon D, Rutter M, Risch N, Brin MF, Markova ED, Limborska SA, Ivanova-Smolenskaya IA, McCormick MK, Fahn S, Buckler AJ, Gusella JF, Breakefield XO. Fine localization of the torsion dystonia gene (DYT1) on human chromosome 9q34: YAC map and linkage disequilibrium. „Genome Res”. 5 (7), s. 483-94, maj 1997. PMID: 9149944. 
  15. ↑ Bressman SB, de Leon D, Brin MF, Risch N, Burke RE, Greene PE, Shale H, Fahn S. Idiopathic dystonia among Ashkenazi Jews: evidence for autosomal dominant inheritance. „Ann Neurol”. 26. 5, s. 612-20, 1989. DOI: 10.1002/ana.410260505. PMID: 2817837. 
  16. ↑ Konakova M, Huynh DP, Yong W, Pulst SM. Cellular distribution of torsin A and torsin B in normal human brain. „Arch Neurol”. 58. 6, s. 921-7, 2001. PMID: 11405807. 
  17. ↑ Asanuma K, Ma Y, Okulski J, Dhawan V, Chaly T, Carbon M, Bressman SB, Eidelberg D. Decreased striatal D2 receptor binding in non-manifesting carriers of the DYT1 dystonia mutation. „Neurology”. 64. 2, s. 347-9, 2005. DOI: 10.1212/01.WNL.0000149764.34953.BF. PMID: 15668438. 
  18. ↑ Bressman SB, Sabatti C, Raymond D, de Leon D, Klein C, Kramer PL, Brin MF, Fahn S, Breakefield X, Ozelius LJ, Risch NJ. The DYT1 phenotype and guidelines for diagnostic testing. „Neurology”. 54. 9, s. 1746-52, 2000. PMID: 10802779. 
  19. ↑ Greene P, Kang UJ, Fahn S. Spread of symptoms in idiopathic torsion dystonia. „Mov Disord”. 10. 2, s. 143-52, 1995. DOI: 10.1002/mds.870100204. PMID: 7753056. 
  20. ↑ Marsden CD. Investigation of dystonia.. „Adv Neurol”. 50, s. 35-44, 1988. PMID: 3041758. 
  21. ↑ Burke RE, Brin MF, Fahn S, Bressman SB, Moskowitz C. Analysis of the clinical course of non-Jewish, autosomal dominant torsion dystonia. „Movement Disorders”. 1 (3), s. 163-78, 1989. DOI: 10.1002/mds.870010302. PMID: 3504242. 
  22. ↑ Heiman GA, Ottman R, Saunders-Pullman RJ, Ozelius LJ, Risch NJ, Bressman SB. Increased risk for recurrent major depression in DYT1 dystonia mutation carriers. „Neurology”. 63. 4, s. 631-7, 2004. PMID: 15326234. 
  23. ↑ a b c Kamm C. Early onset torsion dystonia (Oppenheim's dystonia). „Orphanet J Rare Dis”. 1, s. 48, 2006. DOI: 10.1186/1750-1172-1-48. PMID: 17129379. 
  24. ↑ Fletcher NA. The genetics of idiopathic torsion dystonia. „J Med Genet”. 27. 7, s. 409-12, 1990. PMID: 2203908. 
  25. ↑ Ahmad F, Davis MB, Waddy HM, Oley CA, Marsden CD., Harding AE. Evidence for locus heterogeneity in autosomal dominant torsion dystonia. „Genomics”. 1 (15), s. 9-12, styczeń 1993. DOI: 10.1006/geno.1993.1003. PMID: 8432555. 
  26. ↑ Parker N. Hereditary whispering dysphonia. „J Neurol Neurosurg Psychiatry”. 48. 3, s. 218-24, 1985. PMID: 3156966. 
  27. ↑ Parker N. Hereditary whispering dysphonia.. „J Neurol Neurosurg Psychiatry”. 3 (48), s. 218-24, marzec 1985. PMID: 3156966.  Almasy L, Bressman SB, Raymond D, Kramer PL, Greene PE, Heiman GA, Ford B, Yount J, de Leon D, Chouinard S, Saunders-Pullman R, Brin MF, Kapoor RP, Jones AC, Shen H, Fahn S., Risch NJ, Nygaard TG. Idiopathic torsion dystonia linked to chromosome 8 in two Mennonite families. „Ann Neurol”. 42. 4, s. 670-3, 1997. DOI: 10.1002/ana.410420421. PMID: 9382482. 
  28. ↑ Kitada T, Asakawa S, Hattori N, Matsumine H, Yamamura Y, Minoshima S, Yokochi M, Mizuno Y, Shimizu N. Mutations in the parkin gene cause autosomal recessive juvenile parkinsonism. „Nature”. 392. 6676, s. 605-8, 1998. DOI: 10.1038/33416. PMID: 9560156. 
  29. ↑ Lücking CB, Dürr A, Bonifati V, Vaughan J, De Michele G, Gasser T, Harhangi BS, Meco G, Denèfle P, Wood NW, Agid Y, Brice A. Association between early-onset Parkinson's disease and mutations in the parkin gene. „N Engl J Med”. 342. 21, s. 1560-7, 2000. PMID: 10824074. 
  30. ↑ Burke RE, Fahn S, Marsden CD. Torsion dystonia: a double-blind, prospective trial of high-dosage trihexyphenidyl. „Neurology”. 36. 2, s. 160-4, 1986. PMID: 3511401. 
  31. ↑ Walker RH, Danisi FO, Swope DM, Goodman RR, Germano IM, Brin MF. Intrathecal baclofen for dystonia: benefits and complications during six years of experience. „Mov Disord”. 15. 6, s. 1242-7, 2001. PMID: 11104213. 
  32. ↑ Jankovic J. Dystonia: medical therapy and botulinum toxin. „Adv Neurol”. 94, s. 275-86, 2003. PMID: 14509685. 
  33. ↑ Vercueil L, Krack P, Pollak P. Results of deep brain stimulation for dystonia: a critical reappraisal. „Mov Disord”. 17 Suppl 3, s. S89-93, 2002. PMID: 11948761. 
  34. ↑ Vidailhet M, Vercueil L, Houeto JL, Krystkowiak P, Benabid AL, Cornu P, Lagrange C, Tézenas du Montcel S, Dormont D, Grand S, Blond S, Detante O, Pillon B, Ardouin C, Agid Y, Destée A, Pollak P. Bilateral deep-brain stimulation of the globus pallidus in primary generalized dystonia. „N Engl J Med”. 352. 5, s. 459-67, 2005. DOI: 10.1056/NEJMoa042187. PMID: 15689584. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dystonia_torsyjna_typu_1&oldid=73998666”